Arlow en Neustadt introduceren dit begrip in hun boek, en op codegeneration vat Jim Arlow de voordelen als volgt samen:
- The UML model tends to be more correct. It’s amazing how often we have taken a "correct" UML model and discovered semantic errors in it when we came to explain it to ourselves by writing the narrative.
- You get an improvement in quality. This arises because the non-technical stakeholders gain the ability to assess and critique the model.
- You get better requirements traceability. High-level requirements often become lost in UML models. We call this the "trivialization of requirements" in our paper. The narrative must highlight key requirements and illustrate how the UML model realizes these.
- You increase the business benefit of your UML models by making these models accessible to a much wider audience.
Duidelijk verhaal, prima verhaal. Ik geloof dat ik zelf iets dergelijks ook al doe. Dus dan is get goed. :)
De voordelen die Arlow noemt zijn er ook inderdaad, en het zijn echte voordelen.
Maar heb ik een twijfel.
De suggestie is dat dit soort modellen (het gaat om modellen voor de analyse) bedoeld zijn voor afstemming met "stakeholders", of zelfs dat die modellen eerst moeten zijn goedgekeurd door de "stakeholders".
Volgens mij is dat allebei niet waar. Het doel van modellen is het specificeren van een systeem, en de uiteindelijke toets voor de correctheid is of er een goed werkend systeem, met de juiste vrijheidsgraden, etc mee tot stand komt.
Of de "stakeholders" de modellen "herkennen" of begrijpen, is eigenlijk niet relevant. Natuurlijk, als de domeinanalist het domein probeert te begrijpen, is het handig om de modellen die hij heeft gemaakt af te stemmen, en in dat kader is literate modeling zeker nuttig.
Maar de uiteindelijk verantwoordelijke is de analist, en de mening van de "business" over die modellen op zichzelf is strikt genomen niet relevant.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten