SOA is dood, deel 3

De Stem der Rede zegt:
"Het denken in eilanden/domeinen in plaats van enterprise wide is overigens een idee dat ook door de WS-* adepten worden aangehangen. Er lopen dus twee discussies door elkaar: 1) het moet domein gewijs in plaats van enterprise wide; 2) het moet RESTful in plaats van WS-*."

Ja, dat is zo. Maar die twee discussies hangen wel nauw met elkaar samen, in ieder geval volgens de restafari's.

Stel: je wilt "eilandgewijs" ontwikkelen, en je doet dat volgens WS-*. Hoe moeten die interfaces van die eilanden er dan uitzien? Hier zijn 2 mogelijke antwoorden op:
1. je gaat uit van het nu voorziene gebruik van het eiland, en op basis daarvan maak je een interface. Zoals bekend zal je dan niet een interface krijgen wat voor andere doeleinden bruikbaar is dan het oorspronkelijk voorziene doel. Dit zal de bruikbaarheid dus nadelig beïnvloeden.
2. je maakt een of ander model, waarmee je de betekenis voor het te ontwikkelen eiland voor de omgeving beschrijft. Met andere woorden: je brengt de omgeving van het eiland, en daarmee ook de plaatsen voor de zinvolle bruggen, in kaart. Dit is een veel beter idee, maar het nadeel is wel dat je niet alleen het eiland, maar ook de omgeving aan het ontwerpen bent. Dit tendeert dus al snel naar een enterprise-wide ontwerp, zeker als het in het detail moet wat nodig is voor het ontwerpen van WS-* interfaces.

Maakt de introductie van REST dit veel beter? Ja, om een paar redenen.

a. REST dwingt je (min of meer) om een resource-structuur te ontwerpen. Zelfs als je geen idee hebt van de omgeving, krijg je zo toch een ieder geval voor de basale handelingen herbruikbaar interface, ook als dat hergebruik niet plaatsvindt op de voorziene manier.

Anders gezegd: WS-* tendeert naar een functioneel interface, en moet dus ontworpen worden vanuit het nu bekende of voorziene gebruik. REST tendeert naar een interface ontworpen vanuit de resource-structuur (dat komt in de praktijk neer op de logische datastructuur), en dat is veel meer onafhankelijk van het nu bekende of voorziene gebruik.

Natuurlijk is het mogelijk die resource-gerichte aanpak ook in WS-* te gebruiken, maar dan komt het tweede voordeel van REST:

b. REST-interfaces maken gebruik van URI's en de bekende HTTP-methods. Dat is makkelijker te gebruiken dan WS-* interfaces.

Ook dit voordeel is natuurlijk te bereiken in WS-*, alleen: dan heb je REST nagebouwd in WS-*. Waarom zou je dat doen? Dan kun je beter gelijk REST gebruiken, want de voordelen van WS-* boven REST gebruik je toch niet meer.

Dus: WS-* is eigenlijk alleen goed te doen als je een enterprise wide aanpak gebruikt. Als je dat niet doet, zal de herbruikbaarheid zwaar lijden. Bij REST is dat niet nodig. RESTful eilandautomatisering leidt nog steeds tot behoorlijk herbruikbare ontwerpen.